به خود می بالم
ستاره جـــــاودان تئاتر هرمزگان
تئاتر هرمزگان-حبیب اله ناصری؛ اولین حضورم بر روی صحنه با متن نمایشی زیبا به نام چیچیکای بپ گپو بود که به قلم استاد نگارش شده بود، از پسرش خسرو که هدایتگر آن نمایش بود از او بسیار می شنیدم واین مرا بسیار مشتاق میکرد که روزی او را باهنرنمایی اش ببینم.درهمین تکاپو بودم که شنیدم اوکه کارمند اداره فرهنگ وارشاد اسلامی میناب بود بخاطر شرایط کار به بندرعباس رفته است. مدت کوتاهی گذشت از دوستان خبر آسمانی شدنش را شنیدم و بسیار ناراحت شدم.این چیزی نبود جز برباد رفتن یکی ازآرزوهای من برای دیدن استاد.
در هر مجلس و گردهم آیی های هنری چه در زمینه شعر و چه تئاتر، نام او را به نیکی و بزرگی می شنیدم که از استاد یاد می شد.باخود گفتم بایستی حداقل زندگی نامه درخشان ایشان رابدانم. تا اینکه به بهانه برگزاری آیین بزرگداشت ایشان درسال ۱۳۹۶ که افتخار حضور و رویارویی با اساتید دیگر را داشتم و سالن بعثت سابق که اوج هنرنمایی استاد در آن اتفاق می افتاد و نقطه شروع هنر تئاترش بود را به نام ایشان تغییر نام داده شد این امر برایم میسر شد و آنچه من از طریق دوستان و خانواده محترمش به آن رسیدم را تقدیم میکنم.باشد تا ستارگان هنراستانمان را بهتر و بیشتر بشناسیم و به ستایش آنان بر آییم.
ابراهیم زارعی در اول فروردین ماه سال ۱۳۳۶در خانواده ای مذهبی دیده به جهان گشود.او پس از گذراندن دوران طفولیت وارد دبستان شدو بعداز آن به دبیرستان فردوسی میناب که در همان دوران با هنر تئاتر آشنا شد. وی بر حسب علاقه در اطراف تمرینات تئاتر استاد حسین احمدی نسب که بنده او را پدر تئاتر عنوان می کنم حاضر میشد تا اینکه بواسطه او برای ایفای نقش به آن گروه پیوست.در آن گروه علاوه بر استاد احمدی نسب از حضور استاد علی رضایی که ایشان همچون استاد احمدی نسب باعشق و علاقه برای پیشبرد تئاتر در میناب زحمات زیادی را متحمل شدند، هم بهره مند شد.
درسال ۱۳۴۷به همت این اساتید گروهی به نام پتروک تشکیل گردید و ایشان فعالیت هنری خود را بصورت اصولی ومنسجم دنبال نمود.از بدو تاسیس دفتر نمایندگی اداره فرهنگ وهنر وقت در میناب گروه مذکورعضو این اداره شد.این گروه دراین مقطع توانست نمایش های مختلفی را به روی صحنه ببرد که میتوان به روباه وعقاب، غروب،پهلوان اکبر میمیرد،آنجاکه ماهیها سنگ می شوند،روز به خیر آقای کشیش،روغن نهنگ،چوبدستان ورزیل،عاقبت قلم فرسایی،هجوم،زار،که نمایش زار سال ۱۳۵۴در جشنواره فرهنگ وهنر شیراز شرکت نمود و مقام اول را به خود اختصاص داد. پس از پیروزی شکوهمند انقلاب اسلامی برای مدت کوتاهی فعالیت های این گروه متوقف شد. با عزیمت اساتید گرامی به تهران و بندرعباس،ابراهیم زارعی که بخوبی از دانش اساتید بهره برده بود سرپرستی گروه را برعهده گرفت و اعضای جوان تر و علاقه مند را جذب و فعالیت خود را مجدد آغاز نمود تا همچنان چراغ تئاتردرمیناب روشن بماند.غلام رنجبر، زنده یادعباس سبحانی مینابی،زنده یاد محمد رمضانزاده، زنده یادغلام پیله ور،علی زارعی،کوروش زارعی، حسن رونده،ساراتوکلی،احمد شنبه نیا، محمد اختیاری، عبدالغفور عدنانی، شهید کریمداد ماهیگیر، شهید مصطفی صفری،علی ملایی،غلامرضا سهرابی،شهرام ایوبی و….از جمله هنرمندانی بودند که در این گروه به فعالیت می پرداختند و نمایش هایی چون خون سبز،غسالخانه،طلایه قدیم،مرگ دیگری،غم غریب محل،داغ یکی پس از دیگری به صحنه رفت. از نکات قابل توجه این گروه اجرا در فضاهای باز و حضور در روستاهای اطراف است که تئاتر را به قلب روستاهای دور ونزدیک می برد تا همه از این هنر بهرمند شوند.بعداز انتقال ایشان به بندرعباس بخاطر شرایط کاری نمایشهای زار دینگومارو،سبزه پری را نوشته ودر بندرعباس به اجرا در آوردکه نمایش سبزه پری به جشنواره تئاتر منطقه ای شیراز اعزام شد ومقام هایی را به خود اختصاص داد و…..
او که کارمند فرهنگ و ارشاد اسلامی بود علاوه بر کار تئاتر، در شعر و تعزیه هم بسیار مسلط و زبده بود که علاقه مندان بسیاری را به خود جذب میکرد. ایشان به نظم و انضباط در تمرین و اجرا به شدت علاقه مند بود.
زارعی درمردادماه سال ۱۳۷۵در ماموریتش برای اجرادر نمایشگاه صنایع دستی تهران که از طریق اداره فرهنگ وارشاد اسلامی اعزام شده بود در مورخ ۱۳۷۵/۵/۱۴بر اثر حمله قلبی در بیمارستان رجایی تهران دعوت حق را لبیک گفت ودر بهشت زهرای میناب به خاک سپرده شد وصحنه دنیا را برای همیشه ترک و به دیار باقی شتافت. یادش گرامی و راهش پر رهرو باد.
گفتن و نوشتن از زنده یاد هنرمندابراهیم زارعی بس دشوار است و بایستی ساعت ها حرف زد و ورق ها نوشت اما این نوشته فقط تلاش من بوده و یقینا همکاران و هم قطاران هنری بیش از این میتوانند عیار ابراهیم زارعی را بسنجند و بازگو کنند.
با بیت شعری اززنده یاد این نوشته را به پایان می برم
چه کنوم چه چاره سازم دلم ایرادی گتنی بال
به هوای تو و اون خال لوت دادو فریادیگتن
