نگاهی به وضعیت سالن های تئاتر هرمزگان
دهه پنجاه سال‌های رونق تئاتر بندرعباس
تئاتر هرمرگان بلکه تئاتر ایران به استثنای تهران که چند تالار استاندارد ولی انگشت شمار دارد، از کمبود سالن نمایش رنج می برده است رنجی مزمن که تبدیل به زخمی کهنه شده و قلب تئاتر را دچار مرگی تدریجی کرده است. زمانی اما وضعیت سالن های نمایش بهتر از امروز بود
تئاتر هرمزگان_ مهدی عطایی دریایی؛ از سالن های استاندارد در دهه پنجاه تا دهه هفتاد سالن اداره فرهنگ بود که بعد از انتقال اداره ارشاد به ساختمان سابق حزب رستاخیز که آن زمان نام شهید آوینی بر خود داشت این سالن خانه فرهنگ نام گرفت و یکی از سالن‌های خوب در دهه پنجاه بود. اغلب هنرمندان قدیم و جدید از این سالن خاطرات خوش دارند.
تا سال ۵۶ تنها سالن خوب تاتر همین سالن اداره فرهنگ بود که از نوع سالن قوطی کبریتی یا قاب عکسی بود و پشت صحنه فضایی تنگ و باریک برای گریم و لباس داشت و اتاق نور آن در بالکنی مشرف به فضای اصلی تماشاگران بود. و حدود ۱۵۰ نفر گنجایش صندلی داشت.
دهانه سالن حدود شش متر و عمق و ارتفاع آن کمتر از ۵ متر بود.
پرده ای مخملی و خطی یشمی رنگی صحنه را از آوانسن و سالن جدا می کرد و توسط موتور برقی باز و بسته می شد.
آوانسن در واقع همان دیوار چهارم صحنه است که هلالی شکل است که توسط پرده از صحنه اصلی جدا می شود مرز بین زمان حال و گذشته است و بازیگر حق ورود به آوانسن را ندارد مگر در زمان روایت گذشته. و بیان خاطره.
اغلب سالن های دهه پنجاه تا سال ۵۶ قاب عکسی و از همین نوع بودند.
اوایل دهه پنجاه سال‌های رونق تئاتر بندرعباس بود و اغلب نمایش‌های اداره فرهنگ در همین سالن اجرا می شدند.
اولین حضور بازیگری من در نمایش گلدونه خانم با خاطره ای شیرین از همین سالن آمیخته شده است.
و در آغاز نمایش بعد از آنکه پرده کنار می رفت باید به روی آوانسن می آمدم و نقش خودم و نقش سایر بازیگران را برای تماشاگران معرفی میکردم نور صحنه اصلی و سالن خاموش بود و فقط یک نور موضعی روی صورت من می تابید.
این سالن خوب در اوایل دهه هشتاد بعنوان بنای وقفی از هنرمندان تاتر گرفته شد و به امور مساجد سپرده شد.
اداره فرهنگ غیر از این سالن دیگری نداشت اما بخش دیگر از اجراها در سالن های مدارس آن زمان اجرا می شد.
اغلب دبیرستان های آن روزگار دارای سالن نمایش نیمه استاندارد بودند.
سالن‌های قاب عکسی که فضایی برای تعویض لباس و گریم داشتند و دانش آموزان نمایش موسیقی و برنامه های هنری و امورتربیتی خود را در همین سالن ها اجرا می کردند.