نگاهی به نمایش «سنگ و سایه»

این سکوت یعنی یه چیزی می خواد بشه
نمایش سنگ و سایه روایتی ست از رنجی عظیم الجثه که در نهاد جهان پیرامونی ما نهفته ست و گاه ما چون سرابی امیدوارانه در پی ش صحرا به صحرا می دویم.
متن اثر نگاهی عمیق به بزنگاهی تلخ در تداوم تاریخ ظلم،جهل و سکوت است و ما را به تحلیل آنچه زیسته ایم دعوت می کند.
نگارنده متن با ایجاد فضایی تمثیلی و گاه شاعرانه ما را با خود به جهانی بین خیال و واقعیت برده و با بهره جستن از فرهنگ جنوب در تو در تویی رها می سازد که گاه خلاصی از آن سخت و دشوار است‌.
در سنگ و سایه ما نه با داستانی خطی که با روایتی مبتنی بر چند روایت که اساسا قرار نیست به سرانجامی برسند مواجهیم و اثر بیش از تعریف یک داستان شفاف قصد دارد در فضایی وهم آلود مخاطب را با خودِ مخاطب رو در رو ساخته و تلنگری باشد برای او.
بستان پیرا(کارگردان)در این اثر نیز به رسم دیرینه ش سرشار از شوقِ تجربه های نزیسته ش در سرزمین نمایش پایبند بوده و چون طفلی نو پا آزمون و خطر را در هم آمیخته تا طرحی نو در اندازد .
وی به عادت مألوف از دکور سنگین پرهیز داشته و با خلاقیت سعی در ایجاد فضایی مینیمال در طراحی صحنه دارد و توانسته با این کار فضای صحنه را به تسخیر اثر در آورد و تمامی عناصر را در خدمت بازیگران و پیشبرد نمایش به کار گیرد.
در نهایت آنچه باید گفت نمایش سنگ و سایه بیش از اینکه یک نمایش باشد دعوت به مشاهده است،مشاهده ی اینکه این سکوت یعنی یه چیزی می خواد بشه.

سامان سایبانی 
شاعر و فعال فرهنگی هنری